نفرین کردن در چه شرایطی جایز است؟

حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی استاد قرآن و کارشناس مذهبی روضه خوانی را موضوعی ریشه دار در اسلام دانست و اظهار کرد: یکی از توصیه‌هایی که برای ماه محرم می‌شود، عزاداری برای سید الشهدا (ع) است.

برخی خیال پردازان مانند وهابیون می‌گویند، در اسلام عزاداری نداریم. اما اول روضه‌خوان و کسی که عزاداری را مطرح می‌کند، خداوند است.

در زمان جاهلیت فقط پسر را جزو انسان حساب می‌کردند.

در آیه 58 سوره نحل آمده است: «إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا وَ هُوَ کَظِیمٌ» وقتی یک نفر صاحب دختری می‌شد، صورتش از غصه سیاه می‌شد.

آن شخص می‌گفت چه کنم که از من دختری به دنیا آمده است؛ آیا فرار کنم یا او را زیر خاک زنده به گورش کنم؟

وی افزود: به همین دلیل بعضی‌ها دخترشان را زنده به گور می‌کردند. این کار بت پرستان بود.

آن دختر بچه‌ای که زنده به گور می‌شد، به دلیل اینکه پدرش مشرک بود، خودش نیز بت پرست و مشرک می‌شد؛ با این وجود این دختر مظلوم بود.

این کارشتاس مذهبی تاکید کرد: در سوره تکویر خداوند با لحن خاصی می‌فرمایند: «إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ وَإِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ وَإِذَا الْجِبَالُ سُیِّرَتْ وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ وَإِذَالنُّفُوسُ زُوِّجَتْ وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ»

زمانی که قیامت بر پا می‌شود، خورشید گرفته می‌شود و اتفاقات متعدد رخ می‌دهد، در آن روز از این دختران زنده به گور شده سوال می‌شود که به چه گناهی زنده به گور شده اید.

اینجا خدا برای بچه دختری که مظلوم است، روضه می‌خواند. وقتی کسی مظلوم است، باید مردم داد بزنند.

خدا دوست ندارد کسی بدگویی کند؛ بجز در زمانی که فردی مظلوم باشد. وقتی ظالمی به جان کسی بیفتد آن فرد می‌تواند علیه ظالم، فحاشی و نفرین کند.

این کارشناس مذهبی ادامه داد: خدا برای دختر مشرک روضه خوانده، چه برسد به مومن و دختر امام حسین (ع). چه برسد به این که دختر بچه ای یتیم، اسیر و غریب باشد.

اینکه انسان خاطرات فداکاری‌ها و مظلومیت‌ها را مطرح کند، در قرآن آمده است.

چرا خدا به پیامبر می‌گوید یاد ابراهیم (ع) را زنده نگه دار؟ علت این است که خدا در خواب به ابراهیم (ع) دستور دادند، سر فرزندش را ذبح کند. حضرت ابراهیم (ع) موضوع را با فرزندشان در میان گذاشتند. حضرت اسماعیل (ع) این موضوع را پذیرفتند و گفتند: پدر این کار را انجام دهید، ان شا الله که من صابر هستم.

حضرت ابراهیم (ع) فرزندش را خواباند؛ چاقو را برداشت؛ خدا فرمود ابراهیم (ع) دست نگه دار؛ این امتحانی بود. من نمی‌خواستم خون ریخته شود؛ می‌خواستم ببینم از بچه ات دل می‌کنی یا نه.

یعنی حضرت ابراهیم (ع) آماده شد بچه اش را بدهد. این فداکاری را خدا به پیامبر اکرم (ص) نقل می‌کند و می‌فرمایند که یاد ابراهیم (ع) را زنده نگه دار.

وی افزود: امام حسین (ع) مانند حضرت ابراهیم (ع) عمل کردند؛ با این تفاوت که فقط آماده انجام امتحان الهی نشدند. ایشان هم آماده شدند، هم بچه هایشان را در راه خدا دادند؛ بنابراین عزاداری ریشه قرآنی دارد.