حسن جوهرچی بازیگر معروف سینما درگذشت + علت فوت

در 3 فوریه 2017

فهرست محتوا

حسن جوهرچی بازیگر معروف سینما درگذشت + علت فوت

حسن جوهرچی درگذشت علت فوت حسن جوهرچی حسن جوهرچی بازیگر معروف سینما و تلویزیون صبح امروز به علت عارضه کبدی دار فانی را وداع گفت به گفته یکی از نزدیکان این بازیگر، وی صبح امروز به دلیل ایست قلبی درگذشت

علت فوت حسن جوهرچی

حسن جوهرچی در سال 1347 در یک خانواده اردبیلی در تهران متولد شد. لیسانس عکاسی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دارد. بازی در سینما را در سال 1367 با «فیل در تاریکی» که بعد از پانزده سال کامل شد شروع کرد. اولین بازی مطرح او در سینما در سال 1370 با فیلم «برخورد» به کارگردانی سیروس الوند بود حسن جوهرچی در سال 1347 در تهران متولد شد. او لیسانس عکاسی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دارد.

همسر او مهناز بیات، چهره پرداز است و دو فرزند به نامهای علی و آوا دارد. مهناز بیات در سال 1349 در تهران متولد شد. وی همسر حسن جوهرچی می باشد. او فارغ التحصیل دوره دو ساله چهره پردازی را از حوزه هنری سال (1372) دریافت کرد. و کار چهره پردازی را در سینما از سال 1372 با همکاری جعفر سیمایی آغاز کرد.بازی در سینما را در سال 1367 با فیل در تاریکی که بعد از پانزده سال کامل شد شروع کرد.

اولین بازی مطرح او در سینما در سال 1370 با فیلم برخورد به کارگردانی سیروس الوند بود.اما با بازی در سریال در پناه تو به کارگردانی حمید لبخنده در سال 1373 به شهرت رسید

در این سریال بازیگرانی چون ایرج راد، پارسا پیروزفر، لعیا زنگنه، رامین پرچمی و حسن جوهرچی به ایفای نقش پرداخته اند.

فیلمشناسی حسن جوهرچی

سینما
    آبی (1379)
    آقای رئیس جمهور (1379)
    دختری بنام تندر (1379)
    بادام های تلخ (1376)
    دو زن (1377)
    حماسه قهرمانان (1376)
    زن شرقی (1376)
    بالاتر از خطر (1375)
    روزی که خواستگار آمد (1375)
    سلطان (1375)
    ضیافت (1374)
    ویرانگر (1374)
    افسانه دو خواهر (1373)
    جای امن (1372)
    زینت (1372)
    بر بال فرشتگان (1371)
    برخورد (1370)
    فیل در تاریکی (1368)

تلویزیون حسن جوهرچی

    1394 – تنهایی لیلا
    1393 – برابر با اصل
    1392 – شب های روشن
    1390 – مثل شیشه
    1390 – سراب
    1389 – فاصله ها
    1388 – فاکتور هشت (مجموعه تلویزیونی)
    1386 – بوی عیدی
    1385 – جابر ابن حیّان
    1385 – هویت پنهان
    1384 – پیله های پرواز
    1384 – او یک فرشته بود
    1383- غریبانه
    1382 – سیمای مدرسه
    1381 – مشق عشق
    1379 – نسیم رویا
    1377/78 – روزهای زندگی
    1374 – در پناه تو
    1375 – دومین انفجار
    1374 – وکلای جوان
    1373 – هدف گم شده
    قاصدک ها

گفتگو با حسن جوهرچی و خانواده اش

حسن جوهرچی از 12 سالگی تجربه كار تئاتر دارد و اگر كسی با بازگشت به حدود 20سال پیش تصور می‌کند او با دو سریال «در پناه تو» و «در قلب من» یك شبه به یك چهره محبوب بدل شده و همه چیز به شكل یك جرقه برایش اتفاق افتاده، سخت در اشتباه است. در موفقیت آن دو كار و روند كاری موفق و مثبت كارنامه جوهرچی شكی نیست اما وقتی با ثمره‌های زندگی‌اش مقابل ما می‌نشیند تا از زیر و بم زندگی‌اش بگوید، نسخه تمام‌عیار كسی است كه روی پای خودش با تلاش و البته استعداد ذاتی‌اش جلو آمده است.

همان چیزی كه به فرزندانش هم گوشزد كرده و از خودش نه تنها دو نام جوهرچی، بلكه دو استعداد تحصیلكرده به یادگار گذاشته است؛ نام‌هایی كه در آینده‌ای نزدیك از آنها بیشتر خواهیم دید، شنید و خواند. آوا، فرزند اول او و خانم بیات است كه هم دانشجوی داروسازی است، هم دوره ‌مهمانداری هواپیما را گذرانده و هم در كلاس‌های بازیگری امین تارخ شركت كرده تا بازیگر شود. البته متاثر از مادرش و علاقه خودش، قصد دارد به صورت كاملا جدی طراحی لباس را هم دنبال كند. فرزند دوم این خانواده هنرمند، علی است كه تمام نشانه‌های یك نابغه را دارد.

او هنوز 17 سالش تمام نشده اما دانشجوی رشته فیلمسازی است؛ در یك گروه موسیقی می‌نوازد و آهنگ می‌سازد و در كنار اینها بازیگری تئاتر را نیز دنبال می‌كند. این نخستین بار است كه حسن جوهرچی با دو فرزندش در این سن و سال در یك مصاحبه ظاهر شده و در آن حرف‌هایی را عنوان كرده كه تا به حال جایی عنوان نكرده بود. اگر بخت یارمان می‌بود كه نبود، حضور همسر وی، خانم بیات در این مصاحبه جمع ما را جمع‌تر می‌كرد. با این حال در جای‌جای مصاحبه نام ایشان هم كه از هنرمندان طراح هنری و چهره‌پردازی مطرح كشور هستند، حضور دارد. این شما و این هم خانواده خوشبخت جوهرچی.

با اینكه هركدام از شما فعالیت خودتان را دارید، وقت می‌كنید همدیگر را ببینید؟

آوا: راستش خیلی كم وقت می‌كنیم همدیگر را ببینیم. زمانی كه برادرم كنكور داشت كه به نوعی او را اصلا نمی‌دیدیم یا در حال درس خواندن بود یا در خانه فیلم‌های تاریخ سینما را تماشا می‌كرد و بعد هم كه خواب بود.

علی: باز حالا كه دغدغه كنكور برداشته شده بهتر شده است و یك وقت‌هایی خانواده می‌تواند دور هم جمع شود. كنكور به نوعی تمام زندگی مرا تحت‌شعاع قرار داد.

آوا: علی در حال تحصیل در مدرسه بین‌الملل بود. یكدفعه در سال آخر تصمیم گرفت تغییر رشته بدهد.

علی: یك موجی از درس‌های جدید روبه‌رویم بود كه نمی‌دانستم چه كار كنم و تمام وقتم را می‌گرفت.

حسن جوهرچی: در كنار همه اینها كار من و مادر بچه‌ها هم سر جای خودش بود. علی علوم مختلف و… می‌خواند. حقیقتش را بخواهید اینكه یكدفعه در درس تغییر مسیر داد، باعث تعجب من هم شد. این را الان بعد از یك سال و نیم برای نخستین بار جلوی خودش می‌گویم كه انتظار نداشتم. بشخصه در وجود او گرایشی به سمت سینما و تلویزیون نمی‌دیدم. هرچند گیتاریست بسیار خوبی است. با موسیقی خیلی ملموس است و موزیك را خوب می‌شناسد و می‌فهمد تا اینكه یك روز گفت می‌خواهم هنر بخوانم. اول فكر كردم قصدش تحصیل در رشته موسیقی است اما وقتی گفت قصدش بازی در تئاتر و فیلمسازی و… است كمی شوكه شدم. من هرگز تا همین لحظه چیزی را به آنها اجبار نكرده‌ام. برای آنكه خودم به نوعی جبران این جبر بودم و پدرم اجازه نداد هنر بخوانم و خیلی اذیت شدم. حتی چهار سال دبیرستان را پنج ساله خواندم. نه اینكه مخصوصا یك سال رد شوم، بلكه واقعا درس‌ها را درك نمی‌كردم

شیمی را هر سال تك‌ماده كردم تا آنكه در سال چهارم رسما رد شدم. شما فكر كنید كه پنج سال از عمرم هدر شد. در صورتی كه می‌توانستم در هنرستان تحصیل كنم یعنی چیزی كه دوست داشتم. سوم راهنمایی كه بودم دانش‌آموز برجسته آموزش و پرورش شدم. وقتی كارنامه‌های‌مان آمد، زیرش نوشته شده بود علوم ریاضی، علوم تجربی، علوم انسانی، هنرستان و كارودانش. من یك هفته شبانه‌روز گریه می‌كردم و به پدرم می‌گفتم اجازه بدهد بروم هنر بخوانم ولی او می‌گفت علوم تجربی. تنها به این تصور كه بچه‌مان باید دكتر یا مهندس شود كه متاسفانه این تفكر در بسیاری از ایرانی‌ها وجود دارد. تازه فكرش را بكنید كه من چهارمین فرزند بودم و چون فرزندان قبلی نتوانسته بودند خواسته پدرم را برآورده كنند، من باید دكتر یا مهندس می‌شدم. به اجبار در رشته علوم تجربی ادامه دادم

نتیجه‌اش این بود كه از همان سال اول تجدید آوردم و در نهایت هم رد شدم. واقعا به زور دیپلم گرفتم. من به شكلی قربانی این سیستم و نگاه بودم. به نظرم بخش زیبایی از زندگی هر فرد دوران دبیرستان اوست و من آن بخش زیبای عمرم را از دست دادم. به این علت مطلقا نه در مورد علی و نه در مورد آوا اجباری در رشته تحصیلی نداشتم. آوا در رشته ریاضی و فیزیك درس خواند ولی بعد ابراز علاقه كرد كه در رشته گروه پزشكی درس بخواند. حتی برای ادامه تحصیل به خارج از كشور رفت.

حضور مادر و پدر در عرصه هنر قطعا روی كل خانواده تاثیرگذار بوده است؟!

آوا: ما همیشه از بچگی عاشق كار پدر و مادرمان بودیم چون هر دو در حیطه سینما و تلویزیون كار می‌كردند. اتفاقی كه افتاد این بود؛ وقتی اول دبیرستان بودم و برای ما انتخاب رشته می‌كردند، در مدرسه به من گفتند كه تو هنر را راحت‌تر می‌توانی بخوانی. وقتی این را در خانه مطرح كردم، نظرشان این بود كه در رشته‌ای ادامه تحصیل بدهم كه به آن علاقه دارم و در كنارش هنر را انجام بدهم؛ مثلا همان پزشكی. خیلی‌ها در سینما و تلویزیون نیز اینگونه بوده‌اند و آدم‌های موفقی هم بودند. خواستم كه همین كار را بكنم اما وقتی در مالزی دو سال اول داروسازی خواندم، با خودم فكر كردم اگر قرار باشد برای باقی عمرم این كار را هر روز انجام بدهم، شاید آنقدر خوشحال نباشم و با این حال باید آن را تمام كنم و بعد تازه بروم از اول دنبال چیزی كه علاقه دارم.

حسن جوهرچی: در مورد آوا حال هر دوی این رشته‌ها همزمان دنبال می‌شود. او به جز بازیگری كه برای آن به كلاس‌های آقای تارخ می‌رود، بحث تحصیل رشته داروسازی‌اش را هم دارد و در كنارش فعالیت دیگری نیز دارد كه در علوم هوایی، دوره‌های ‌مهمانداری را گذرانده است. علی هم همین‌طور. او در حال‌حاضر كارگردانی سینما می‌خواند اما موسیقی را هم به شكل حرفه‌ای ادامه می‌دهد و در كنارش بازیگر تئاتر نیز هست. این همزمانی كارها و اهداف، كمی كار سختی است اما معتقدم از نسل امروز چنین چیزی انتظار می‌رود چون نسبت به دوره ما بچه‌های امروز خیلی فعال‌تر هستند.

حالا اگر پدرتان حسن جوهرچی بازیگر نبود، بازهم به سمت هنر گرایش پیدا می‌كردید؟

حسن جوهرچی: واقعا سوال خوبی است.

آوا: فكر می‌كنم این گرایش را پیدا می‌كردیم چون روحیات ما فرق می‌كند و متاثر از پدرمان نبود.

حسن جوهرچی: البته بی‌تاثیر نبود؛ مثلا اگر من كار ساختمانی می‌كردم، شاید مسیر زندگی‌ام شكل دیگری داشت و ایضا به طریق اولی، بچه‌ها نیز همین‌طور. علی و آوا هر دو در فضای هنری بزرگ شدند. مادرشان طراح چهره‌پرداز و آرت دایركتور است. من هم بازیگری، كارگردانی، تهیه‌كنندگی و فیلمنامه‌نویسی كرده‌ام. طبیعتا بچه‌ها در فضایی بزرگ شدند كه فیلم و كتاب همیشه جلوی چشم‌شان بود؛ ابزار ساختمانی جلوی چشم آنها نبود.

یادم هست همسرم آوا را باردار بود و مشغول كار «روز واقعه» بود. حتی در بطن مادرش نیز در یك فضای هنری بود. علی هم همین‌طور؛ زمانی كه همسرم علی را باردار بود، مشغول كار «زن شرقی» بودیم. همسرم، از بهترین شاگردان استاد اسكندری است و در طراحی گریم حرفی برای گفتن دارد و در طراحی پارچه و لباس نیز همین طور است. به عنوان مدیر هنری كارهای مهمی انجام داده و حتی به من در زمینه فیلمنامه‌نویسی بسیار كمك كرده است. فرزندان من در این فضا بزرگ شده‌اند، پس طبیعی است که به این سمت گرایش داشته باشند اما به عنوان انتخاب رشته تحصیلی و كاری نه من و نه مادرشان اجباری نداشتیم كه كدام كار را انجام بدهند یا انجام ندهند.

بگذارید در مورد علی این را به شما بگویم كه علی با خواندن حدود هفت، هشت ماه دروس هنری با رتبه 130 وارد دانشگاه شد و در 17 سالگی دانشجوی رشته كارگردانی است. او دو بار جهشی خوانده است. بارها به او گفته‌ام كه علی من به تو هیچ كمكی نخواهم كرد. به او گفته‌ام تو باید مایه‌اش را داشته باشی و تلاش كنی تا به جایی برسی. اگر جایی بتوانم او را حمایت كنم، این كار را انجام می‌دهم اما اگر بخواهد از رانت من استفاده كند، مثل خیلی از دوستان كه این كار را كرده‌اند، این كار را نخواهم كرد چون به آن اصلا اعتقادی ندارم.

آوا: مثلا خیلی‌ها تحصیل تخصصی در این رشته را هم لازم نمی‌دانند.

شاید اصلا لازم نبود كه دخترتان به كلاس بازیگری برود و راحت از طریق شما و معرفی شما وارد كار می‌شد؟

آوا: گاهی به من می‌گویند تو چرا به این كلاس‌ها می‌آیی؟ تو كه پدرت بازیگر است. جواب من این است كه حسن جوهرچی پدرم است اما من شخصیت مستقلی به نام آوا جوهرچی هستم. اگر بخواهم با آن دیدگاه كار كنم شاید مثلا فقط دو سال در كار باشم.

حسن جوهرچی: یك چیز جالب بگویم. علی برای مصاحبه تئاتر نزد یكی از دوستان رفته بود كه از بازیگران مطرح است. وقتی مصاحبه تمام شد، از علی پرسیده بود یك حسن جوهرچی هم در بازیگرها داریم، تو پسر حسن جوهرچی هستی؟ علی گفته بود بله. این برای من خیلی افتخار است چون می‌فهمم علی پایش روی زمین است و دارد روی پای خودش بلند می‌شود.

علی جان شاغل بودن پدر و مادر در این فضا و حالا حضور شما و خواهرتان در ماجرای هنر چقدر باعث شده از هم دور یا به هم نزدیك شوید؟

علی: به نظرم هر دوی آنها اتفاق افتاده است. به هر حال زمان‌هایی هست كه به خاطر مشغله‌های‌مان از هم دور هستیم. مثلا صبح بیدار می‌شدم بابا رفته بود یا یك روز تا او بیدار ‌شود، من صبح زود رفته‌ام اما از طرفی گاهی سر كار پدر كه می‌رویم و محیط كار را می‌بینیم، متوجه می‌شوم كه هنر باعث شده است بیشتر به هم نزدیك شویم. شاید اگر پدرم كار دیگری می‌كرد، امكان نداشت ما سركارشان برویم.

جاذبه كار بازیگری و سینما را نمی‌توان كتمان كرد. شما و خواهرتان چقدر متاثر از علاقه درونی به سمت هنر آمدید و چقدر جذب این جاذبه شدید؟ به خصوص با داشتن پدر و مادری معروف كه مثلا وقتی به خیابان می‌روید، سمت پدر می‌آیند و… .

علی: قطعا جاذبه شهرت، محرك است اما علت اصلی حضورم در این عرصه نبود. زمان‌هایی بود كه پدرم را در قاب تصویر می‌دیدم و در همان لحظه، تصور می‌كردم كه 10 سال دیگر كجا هستم و راستش آن زمان خودم را جای پدرم می‌دیدم. این برای دوران بچگی است.

آوا: من و علی زیاد كتاب می‌خواندیم. زمانی كه كتاب می‌خوانم اتفاقی كه برای من می‌افتد، این است كه ماجرا و شخصیت‌هایش را برای خودم تصویرسازی می‌كنم؛ با جزییات چهره و لباس. این با خواندن یك كتاب به شكل معمولی فرق دارد. من كتاب را با این دید می‌خواندم كه اگر فیلمش ساخته شود باید چگونه باشد یا حتی چه بازیگرانی نقش‌هایش را ایفا ‌كنند. وقتی این را در خودم می‌دیدم چرا از آن استفاده نكنم؟ بعد از آن شهرت و معروفیت نیز هست و خیلی جذاب است و اتفاق بزرگی است. بعضی‌ها اصلا برای همین وارد این عرصه می‌شوند اما به نظرم آن لذتی كه در خلق اثر است، در ماجرای شهرتش نیست.

آقای جوهرچی ماجرای شهرت بعد از این سال‌ها هنوز برای شما جذاب است؟ یك مثال ساده اینكه مثلا خانوادگی نمی‌توانید به رستوران بروید… .

حسن جوهرچی: واقعیتش این است كه ما اصلا با هم جایی نمی‌رویم چون نمی‌شود. من در تمام طول دورانی كه بچه‌ها كوچك‌تر بودند، هرگز آنها را شهربازی نبردم. هرگز با خیال راحت نتوانستیم رستوران برویم. همه تفریحات خارج از خانه، حتی مسافرت رفتن بچه‌ها با مادرشان بود. اگر من می‌رفتم حتما مخل آسایش آنها می‌شدم. مردم خیلی لطف دارند و خیلی خوب هستند و به‌طور كلی هنرمندان را دوست دارند اما این شهرت روند عادی زندگی شما را به هم می‌زند. بسیار مختصر پیش آمده با بچه‌ها برای خوردن ناهار یا شام به رستوران برویم اما به نظرم شهرت یك بخشی از كاری است كه ما انجام می‌دهیم. متاسفانه بعضی بچه‌هایی كه سمت هنر می‌آیند، تنها به خاطر شهرت می‌آیند و این اصلا خوب نیست.