محمد اصفهانی

فکر اون گلای سُرخم که سرارو خم نکردم میممیرم ولی نمیگم که گلوشونو بردیم لاله ها کی گفته تنها هموناییین که رفتن اونایی که پر شکستن مگه کمتر از شهیدن مگه کمتر از شهیدن هُدهُد صبا شدیمو هفت شهر عشقو گشتیم ما نفس کم نیاوردیم ببینیم کیا…

در این کبود غریبانه زیستم چون ابر تمام هستی خود را گریستم چون ابر ز بام مهر فرو ریختم ستاره به خاک که من به سایه ی خورشید زیستم چون ابر زمین سترون و در وی نشان رویش نیست فراز ریگ روان چند ایستم چون ابر زمین سترون و در وی نشان رویش…

ماجرا این است کم کم کمیت بالا گرفت جای ارزش های مارا ارزه ی کالا گرفت احترام ای یا علی در ذهن بازوها شکست دست مردی خسته شد پای ترازوها شکست فرق مولای عدالت بار دیگر چاک خورد خطبه‌های آتشین متروک ماند و خاک خورد با کدامین سحر از…

پرده برگیر که من یار توام عاشقم، عاشق رخسار توام پرده برگیر که من یار توام عاشقم، عاشق رخسار توام عشوه کن، ناز نما، لب بگشا جان من، عاشق گفتار توام عشوه کن، ناز نما، لب بگشا جان من، عاشق گفتار توام بر سر بستر من پا بگذار من دل…

به شوق خلوتی دگر که رو به راه کرده ای تمام هستی مرا شکنجه گاه کرده ای محلمان به یُمن رفتن تو رو سپید شد لباس اهل خانه را ولی سیاه کرده ای چه روزها که از غمت به شکوِه لب گشوده ام و نا اُمید گفته ام که اشتباه کرده ای چه بارها که گفته…

فرصت شمار صحبت کز این دو راه منزل چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن نتوان به هم رسیدن دل آسمان خون چکان شد از این غم زمین یکسر آتشفشان شد از این غم نه فرصت که پیراهن تو ببویم نه مرهم که بر دل گذارم نه مهلت که در ماتم تو بمویم نه…

وقتی که در ان ظهر یک دشت دشمن پیش رویت بود وقتی که تو ماندی و یک کربو بلا غربت یک خیمه تنهایی در چشمهای بیقرارت موج میزد موج میزد دریایی از صبر و شکیبایی این را تمام سروها گفتند این را تمام سروها با قله ها گفتند ازادگی و سرفرازی…

من زاده علی مرتضایم من شاهباز ملک لافتایم فضل و شرف همین بس است برایم که خادمم به درگه حسینی والله ان قطعتمو یمینی خدمتگزار زاده بتولم من باغبان گلشن رسولم زفسردگی گلشنش ملولم دارم دل شکسته و غمینی والله ان قطعتمو یمینی سقای…

ای زمین و هفت گردون خاک تو آسمان سرگشته ادراک تو بعد تو باید به حسرت زار زار خون بگرید بر سر تو ذوالفقار یا علی تو محو مطلق بوده ای با تو حق بود و تو با حق بوده ای ای علی باغ تو باری دیگر است این شکفتن در بهاری دیگر است از تو هر…

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند وندران ظلمت شب آب حیاتم دادند چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شب قدر که این تازه براتم دادند من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند هاتف آنروز بمن مژده ی این دولت داد…