درد بی درمان من گفتنی نیست واژه ای لب وا نکرد با نفس خسته ی من
شعر بی آواز و انجام سکوت است در اجاق سینه ی من روشنی نیست
ابر بی باران شدم، ابر آتش روح من بیگانه شد در قفس بسته ی تن
خشته خامی خفته در کج راه خاکت تا ثریا آسمانم دیدنی نیست
امانم بده در این بی کسی که در خود شکست آئینه ی باور من
قصه از آغاز پایانی ندارد زخم عشق دوست درمانی ندارد
باد نجواهای ما را با خودش برد راز ما پیدا و پنهانی ندارد
درد بی درمان من گفتنی نیست
واژه ای لب وا نکرد با نفس خسته ی من
شعر بی آواز و انجام سکوت است
در اجاق سینه ی من روشنی نیست
ابر بی باران شدم، ابر آتش
روح من بیگانه شد در قفس بسته ی تن
رو به درگاه تو آوردم که دیدم
در طواف خانه ی دنیا فدا نیست
امانم بده در این بی کسی
که در خود شکست آئینه ی باور من
