عکس های شخصی جدید آزیتا حاجیان + بیوگرافی آزیتا حاجیان

آخرین ویرایش 7 آبان 1395

فهرست محتوا

عکس های شخصی جدید آزیتا حاجیان + بیوگرافی آزیتا حاجیان

عکس آزیتا حاجیان و محمد کریمی هراتی بیوگرافی آزیتا حاجیان طلاق آزیتا حاجیان و همسر جدیدش آزیتا حاجیان و محمدرضا شریفی نیا و دخترانش آزیتا حاجیان (زاده ۲۱ دی ۱۳۳۶، تهران) بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون ایرانی است.

بیوگرافی آزیتا حاجیان

مطالب مرتبط

عکس بازیگران

تصاویر جدید از سریال تلویزیونی فوق لیسانسه ها + تیزر

1 سال پیش

وی لیسانس بازیگری و کارگردانی تئاتر از دانشکده هنرهای دراماتیک دانشگاه هنر است. آغاز فعالیت هنری او از ۱۳۵۴ با نمایش «خورشید خانم آفتاب کن» بود. از دیگر نمایش‌های او می‌توان به «بهرام چوبینه»، «ژاندارک»، «نسل آواره»، «نمایش بی کلام»، «دایره گچی قفقازی» و … اشاره کرد.

حاجیان فعالیت در سینما را از سال ۱۳۶۸ با فیلم دزد عروسک‌ها ساخته محمدرضا هنرمند آغاز کرد. وی در سال ۱۳۷۷ در هفدهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر برای بازی در فیلم روبان قرمز به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در بخش بین‌الملل شد.

فیلم شناسی آزیتا حاجیان

سال    نام فیلم    نقش    کارگردان
۱۳۹۲    لاله        اسدالله نیک‌نژاد
۱۳۸۷    کیمیا و خاک        عباس رافعی
۱۳۸۷    تاکسی نارنجی        ابراهیم وحیدزاده
۱۳۸۶    سایه‌ها        حسین شهابی
۱۳۸۶    خواب زمستانی        سیامک شایقی
۱۳۸۶    دیوار    مادر    محمدعلی طالبی
۱۳۸۶    محیا        اکبر خواجویی
۱۳۸۴    باغ فردوس، پنج بعدازظهر        سیامک شایقی
۱۳۸۲    شمعی در باد        پوران درخشنده
۱۳۸۲    معادله        ابراهیم وحیدزاده
۱۳۷۹    موج مرده    فاطمه    ابراهیم حاتمی‌کیا
۱۳۷۷    روبان قرمز    محبوبه    ابراهیم حاتمی‌کیا
۱۳۷۵    ابر و آفتاب        محمود کلاری

۱۳۷۳    آدم‌برفی        داوود میرباقری
۱۳۷۳    راه افتخار        داریوش فرهنگ
۱۳۷۲    راز گل شب بو        سعید خورشیدیان
۱۳۷۱    دایان باخ        فرهاد پوراعظم
۱۳۷۱    هنرپیشه        محسن مخملباف
۱۳۷۰    اوینار        شهرام اسدی
۱۳۶۹    سفر جادویی        ابوالحسن داوودی
۱۳۶۸    دزد عروسک‌ها    عجوز / مادر    محمدرضا هنرمند

مجموعه‌های تلویزیونی آزیتا حاجیان

نام مجموعه    سال    کارگردان
۱۳۹۴    کیمیا    جواد افشار
۱۳۹۰    تا ثریا    سیروس مقدم
۱۳۸۷    آینه‌های نشکن    جواد اردکانی
۱۳۸۷    دومین انفجار    جواد اردکانی
۱۳۸۶    ساعت شنی    محمد بهرامیان
۱۳۸۰    سفر سبز    محمدحسین لطیفی
۱۳۷۵    دومین انفجار    نادر مقدس
۱۳۷۴–1375    دبیرستان خضراء    اکبر خواجویی
۱۳۷۳    آپارتمان    اصغر هاشمی
۱۳۷۳    آوای فاخته    بهمن زرین‌پور
۱۳۷۰–1375    امام علی    سید داود میرباقری

بازیگردان

جنگ کودکانه (۱۳۸۳)
روایت سه‌گانه (اپیزود اول، یک آرزوی کوچک) (۱۳۸۲)

آزیتا حاجیان متولد ۲۱ دی ۱۳۳۶ در تهران بازیگر تئاتر ، سینما و تلویزیون ایران است. او مادر مهراوه شریفی نیا و ملیکا شریفی نیا است .حاجیان لیسانس بازیگری و کارگردانی تئاتر از دانشکده هنرهای دراماتیکِ دانشگاه هنر است. آغاز فعالیت هنری او از ۱۳۵۴ با نمایش «خورشید خانم آفتاب کن» بود.

از دیگر نمایش‌های او می‌توان به «بهرام چوبینه»، «ژاندارک»، «نسل آواره»، «نمایش بی کلام»، «دایره گچی قفقازی» و … اشاره کرد. حاجیان فعالیت در سینما را از سال ۱۳۶۸ با فیلم «دزد عروسک‌ها» ساخته محمدرضا هنرمند آغاز کرد. وی در سال ۱۳۷۷ در هفدهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر برای بازی در فیلم روبان قرمز برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در بخش بین‌الملل شد.

آزیتا حاجیان پس از جدایی از محمدرضا شریفی نیا با محمد کریمی هراتی ازدواج کرد. همسر وی در سال ۱۳۵۶ هم دانشگاهی او در دانشکده هنرهای دراماتیک بوده، ایشان طراح صحنه تئاتر هستند و در یکی از نمایش‌ها که حاجیان نقش ژاندارک را بر عهده داشت به عنوان طراح صحنه در کنار گروه حضور داشتند. آقای هراتی رشته طراحی داخلی را در کانادا خوانده‌اند.

آزیتا حاجیان و محمدرضا شریفی نیا در سال ۱۳۵۸ با هم ازدواج کرد و آنها دارای دو دختر شدند که هر دوی آنها نیز بازیگر هستند:مهراوه شریفی نیا و ملیکا شریفی نیا.این زوج هنرمند مدتی است که از یکدیگر جدا شده اند.

محمد کریمی هراتی همسر آزیتا حاجیان

همسرم آقای محمد کریمی هراتی در سال ۱۳۵۶ هم دانشگاهی من در دانشکده هنرهای دراماتیک بودند، ایشان طراح صحنه تئاتر هستند و در یکی از نمایش ها که من نقش ژاندارک را بر عهده داشتم به عنوان طراح صحنه در کنار گروه حضور داشتند.ایشان با یکی از دوستان خوب من که هم دانشگاهی ما بود ازدواج کردند و به خارج از کشور مهاجرت کردند، اما متاسفانه همسر ایشان بر اثر بیماری از دنیا رفتند و ایشان دوباره چند سال پیش به ایران بازگشتند. آقای هراتی علاوه بر اینکه رشته طراحی داخلی را در کانادا خوانده اند، فارغ التحصیل رشته معمارینیز هستند و به طور حرفه ای نقاشی می کنند.

دنیای بازیگری آزیتا حاجیان

حاجیان لیسانس بازیگری و کارگردانی تئاتر از دانشکده هنرهای دراماتیکِ دانشگاه هنر است. آغاز فعالیت هنری او از ۱۳۵۴ با نمایش «خورشید خانم آفتاب کن» بود. از دیگر نمایش های او می توان به «بهرام چوبینه»، «ژاندارک»، «نسل آواره»، «نمایش بی کلام»، «دایره گچی قفقازی» و … اشاره کرد.

حاجیان فعالیت در سینما را از سال ۱۳۶۸ با فیلم دزد عروسک ها ساخته محمدرضا هنرمند آغاز کرد. او در این فیلم به همراه دخترش مهراوه به ایفای نقپ پرداخت.

آزیتا حاجیان در فیلم دزد عروسک ها

مادر لیلا و بهرام قرار است با گرفتن وام مسکن و خریداری یک خانه بچه هایش را از دردسرهای صاحب خانه شان، خورخور، نجات دهد….او در سال ۱۳۷۷ در هفدهمین دوره جشنواره بین المللی فیلم فجر برای بازی در فیلم روبان قرمز برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن در بخش بین الملل شد.

آزیتا حاجیان حضور در تلویزیون از سال ۱۳۷۳ با مجموعه آپارتمان آغاز کرد و پس از آن در سریال هایی همچون آوای فاخته ، امام علی و دبیرستان خضراء به ایفای نقش پرداخت. از آخرین کار تلویزیونی او میتوان به سریال کیمیا اشاره کرد که در این سریال به همراه دخترش مهراوه شریفی نیا به ایفای نقش میپردازد.

داستان این سریال که فعلا نامش کیمیا است درباره تاثیر تحولات جامعه بر روابط خانوادگی است که این بار پدر و دختری را مقابل هم قرار داده است؛ دختر خانواده که کیمیا نام دارد پرسشگر است و معترض و در مقابل او پدری قرار دارد که نظامی، منضبط و پایبند به قانون است

سیر حوادثی که در زندگی این خانواده رخ می دهد، آنها را درگیر توطئه و دسیسه ای بزرگ و شیطانی می کند و کیمیا با تلاشی خستگی ناپذیر درصدد نجات خانواده برمی آید و به این ترتیب او تبدیل به زنی مقاوم و استوار می شود؛ زنی مشابه هزاران زن ایرانی مسلمان که برای حفظ خانواده از هیچ تلاشی فروگذار نمی کنند.

گفتگو با آزیتا حاجبان خانم بی حاشیه

در شرایط پرتنش و پر از اضطراب جامعه ما خیلی از افراد هستند که دنبال راه های مختلف برای رسیدن به آرامش و ثبات می گردند. خیلی ها دوست دارند در این زمینه از تجربه های افرادی که آرامش دارند استفاده کنند و شیوه زندگی آنها را الگو قرار دهند.

سراغ یکی از بازیگرانی رفتیم که به سمبل آرامش معروف است آزیتا حاجیان همیشه به عنوان بازیگری آرام و انرژی مثبت شناخته می شد. چه دوستان و آشنایان این بازیگر و چه کسانی که حتی برای یک بار با او از نزدیک ملاقات داشته اند می دانند که او زنی، متین، آرام و در عین حال پر از انرژی است.

او درباره مسائل و حواشی ای که برای زندگی شخصی اش به وجود آمده هم مدیریت درستی داشته و در تمام این مدت هم سعی کرده با غلبه بر مشکلات، آرامش خودش را حفظ کند. اما چگونه؟

خانم حاجیان! خیلی از کسانی که شما را از نزدیک می شناسند می دانند که در زندگی شخصی تان آرام هستید. به نظرتان برای رسیدن به آرامش در زندگی باید چه کار کنیم؟
– عموما وقتی کسی جهان بینی مخصوص به خودش را داشته باشد، یعنی کل جهان هستی برای یک مفهوم مشخص داشته باشد در مواقعی که در زندگی دچار اضطراب و گمگشتگی می شود، می تواند با توجه به آن جهان بینی آرامش خودش را حفظ کند.

وقتی اتفاقی ناخوشایند برای ما می افتد، اگر قرار باشد تمام مدت درگیر عمل ها و عکس العمل های زندگی روزمره شویم قطعا باید خیلی قوی باشیم تا بتوانیم آرامشمان را حفظ کنیم.درواقع خیلی بعید است که زندگی روزمره بتواند به ما آرامش دهد چون خصوصا در کشور ما مدام دچار اضطراب و بی ثباتی از نظر اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی هستیم و این مساله ما را به هم می ریزد. بنابراین اگر هرکسی با توجه به نوع نگرشش به جهان هستی یا همان جهان بینی ای که به آن اعتقاد دارد به معضل یا مشکلی که برایش پیش آمده نگاه کند، می تواند با تکیه به آن آرامشش را به دست آورد.

به نظرتان چطور می توان به این جهان بینی رسید؟
– به نظرم هم مطالعه در این زمینه دخیل است و هم فرهنگی که در آن بزرگ می شوید. البته تفکر هم در این زمینه نقش زیادی دارد. فردی که لحظه تولد تا مرگ را فقط در تفریح، لذت و فراموشی می بیند بعید است به جهان بینی جدی ای برسد، البته شاید هم برسد و راهکار دیگری پیدا کند.

اما من معتقدم مسائل مختلف باید برای افراد دغدغه باشد و دنبال آنها بگردند. مگر می شود صبح که از خواب بیدار می شوی به آسمان نگاه کنی و به فکر نیفتی؟ چطور ممکن است گل هزار رنگ را ببینی و به آن فکر نکنی؟

کشور ما کشوری مذهبی است و زمینه این نوع جهان بینی در آن تقویت شده، در نهایت این جهان بینی ها در فضایی که زندگی می کنیم جهت پیدا می کند. من کاری به این ندارم که کدام درست است یا کدام غلط، حرف من این است آرامش فردی که جهان بینی قوی ای دارد خیلی بیشتر از آدمی است که هیچ گونه اعتقادی به این قضیه و مسائل جهان هستی ندارد.

خانم حاجیان به نظر شما برای رسیدن به آرامش و در ادامه حفظ آن چه راهکارهای علمی و عملی ای وجود دارد؟
از نظر علم روان شناسی اخیرا برخی راهکارها برای به آرامش رسیدن پیشنهاد می شود. راه هایی مثل یوگا. همین طور مدیتیشن که راه دیگری است برای به آرامش رسیدن. به نظرم این روش ها ما را از اضطراب های روزمره زندگی دور می کند و به عمق می برد، عمقی که خیلی سنگین است و با هر طوفانی تکان نمی خورد.

درواقع منظورتان این است که اعتقادداشتن به شیوه ای که برای به آرامش رسیدن انتخاب می کنیم تاثیر مهمی در نتیجه ای که از آن کار می گیریم، دارد؟
– بله، همین طور است. کسانی که اعتقاد جدی به موضوعی دارند آرامش پرثبات تری در زندگی شان دارند. اما در مقابل کسانی که به هیچ جریانی در زندگی باور ندارند، ممکن است زودتر دستخوش اضطراب ها و نوسان ها شوند.به هرحال قرار است در این دنیا از نقطه A به نقطه B برسیم، از تولد تا مرگ، وقتی قرار است این مسیر را طی کنیم من ترجیح می دهم با آرامش بیشتری آن را پشت سر بگذرانیم.

آرامش داشتن در زندگی برای خودتان چقدر اهمیت دارد؟ اینکه بحران ها، مسائل و مشکلات را با صبوری و آرامش طی کنید.
– این موضوع برای خودم خیلی اهمیت دارد و از راهکارهای مختلفی از جمله مواردی که گفتم برای آرامش داشتن استفاده می کنم. من مدیتیشن انجام می دهم، علاوه بر آن ما به دلیل شغلی که داریم خیلی بیشتر از مردم عادی یا شاغلان مشاغل دیگر دستخوش اضطراب می شویم.

درواقع شغل ما چه از نظر تخصصی و چه از لحاظ ارتباط اجتماعی اضطراب زاست و من سعی می کنم از راه های مختلف این اضطراب را به حداقل برسانم.

ما ناچاریم حداقل برای حفظ سلامت روانی مان حواسمان به جریان های مختلف باشد و آسیب پذیری های خودمان را بشناسیم. به نظرم شناخت آسیب پذیری هر فرد یکی از مهم ترین کمک هایی است که او می تواند به خودش کند.

وقتی از آسیب پذیری ات باخبر شوی می توانی از آن مراقبت کنی، مثل زمانی که بدن فردی بیمار است، مثلا کلسترولش بالاست و پزشک به او می گوید گوشت قرمز مصرف نکند و او هم مراعات می کند، درد مورد روح و روان هم خودش را در شرایط استرس، اضطراب و آشفتگی قرار نمی دهد.

شما چقدر سعی کردید خودتان را از این آشفتگی ها دور نگه دارید؟
– چون شغل من سینماست راجع به آن حرف می زنم و قضاوت می کنم. من در سینما اهل حاشیه نیستم. به نظرم حاشیه در این حرفه بسیار اضطراب برانگیز است. یکی از راهکارهای من برای اینکه بتوانم آرامشم را به دست بیاورم این است که مطلقا در حاشیه سینما نیستم و خودم را از این قضیه دور می کنم.

خودم به این نکته پی برده ام که حواشی شغلم می تواند آسیب پذیری ام را تشدید کند به همین دلیل معتقدم آدم ها باید روی روحیات خودشان و شناخت آنها متمرکز باشند. اگر هرکسی ضعف های خودش را بشناسد قطعا بیشتر مراقب آنها خواهد بود و با تمرین می تواند آسیب پذیری هایش را در معرض هجوم قرار ندهد.

حواشی ای که در زندگی افراد وجود دارد، باید به نحو درستی مدیریت شود تا در نهایت همه چیز آرامش ختم شود. شما چگونه این مسائل را مدیریت می کنید؟
– صددرصد همین طور است. مسائلی که پیش می آید باید مدیریت شوند. سینما شغل جذابی است که خیلی توی چشم است. درواقع عالم سینما مثل یک چراغ شبرنگ و ویترین است که روی شما زوم می شود و لحظاتی برای شما لذت بخش و گاهی اوقات هم آزاردهنده می شود. به همین دلیل حاشیه آن هم زیاد است.

راستش نباید به آن لحظات شیرین خیلی دل خوش کرد چون زودگذر است و آسیب هایی هم که در ادامه می تواند در پی داشته باشد به لحظات شادی ساز و بقیه مسائلش نمی ارزد. بنابراین هرچه کنار زندگی خودت آشفتگی و شلوغی ایجاد کنی می توانی زندگی ات را با آرامش بیشتری طی کنی.

به جز این راه هایی که اشاره کردید، چقدر کتاب خواندن در این زمینه را به کسانی که دنبال کسب آرامش هستند توصیه می کنید؟
– کتاب خواندن و فیلم دیدن به نظرم عالی هستند که مباحث آنها درباره روان شناسی فردی است که آنها هم خیلی می توانند موثر و کمک کننده باشند. با توجه به شخصیت و نوع علاقه مندی افراد حتی کتاب های فلسفی و اجتماعی و حتی بعضی رمان ها هم می توانند تاثیر زیادی روی افراد بگذارند.

گاهی اوقات پیش می آید رمانی می خوانی و آنقدر با آن درگیری که ناخودآگاه آرامش در تو به وجود می آید. این اتفاق درباره فیلم و سریال ها هم می افتد، البته فیلم های قوی و خوب که تو را به شدت درگیر می کنند و علاوه بر آن آموزش های زیادی هم از لحاظ رفتاری و انسانی به شما می دهند.

از بین کتاب هایی که خودتان خوانده اید نمونه خاصی مد نظرتان هست که به آن اشاره کنید؟
– اخیرا کتابی از موراکامی به نام «کافکا در کرانه» خواندم که به نظرم خیلی قشنگ بود. سال ها پیش هم کتابی خواندم که خیلی به نظرم قشنگ بود و تاثیر خوبی روی من داشت به نام «وقتی نیچه گریه کرد» زمانی که ۱۶ ساله بودم «ابله» داستایوفسکی را هم خواندم و به نظرم آنقدر عالی بود که هیچ وقت فراموشش نمی کنم.