گلچین بهترین شعر مولانا درباره تنهایی ، خدا ، عشق و انسان

گلچین بهترین شعر مولانا درباره تنهایی ، خدا ، عشق و انسان

شعر مولانا درباره تنهایی ، به همراه زیباترین شعر مولانا درباره تنهایی  اشعار مولانا درباره تنهایی  گلچین بهترین شعر مولانا درباره تنهایی و خدا و عشق  را در اختیار شما همراهان عزیز در این مجموعه از سایت روزگار قرار میدهیم  

 

 

گلچین بهترین شعر مولانا درباره تنهایی

 

خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو
خنک آن دم که نشینیم در ایوان من و تو

                              به دو نقش و به دو صورت، به یکی جان من و تو

داد باغ و دم مرغان بدهد آب حیات

                              آن زمانی که درآییم به بستان من و تو

اختران فلک آیند به نظّاره ما

                              مه خود را بنماییم بدیشان من و تو  

من و تو، بی من‌و‌تو، جمع شویم از سر ذوق

                              خوش و فارغ، ز خرافات پریشان، من و تو

طوطیان فلکی جمله شکرخوار شوند

                              در مقامی که بخندیم بدان سان، من و تو

این عجبتر که من و تو به یکی کنج این جا

                              هم در این دم به عراقیم و خراسان من و تو!

به یکی نقش بر این خاک و بر آن نقش دگر

                              در بهشت ابدی و شکرستان من و تو

در این سرما و باران یار خوشتر
در این سرما و باران یار خوشتر

                              نگار اندر کنار و عشق در سر

نگار اندر کنار و چون نگاری

                              لطیف و خوب و چست و تازه و تر

در این سرما به کوی او گریزیم

                              که مانندش نزاید کس ز مادر

در این برف آن لبان او ببوسیم

                              که دل را تازه دارد برف و شکر

مرا طاقت نماند از دست رفتم

                              مرا بردند و آوردند دیگر

خیال او چو ناگه در دل آید

                              دل از جا می‌رود الله اکبر

 

مولانا

 

ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما

                             ای از تو آبستن چمن و ای از تو خندان باغ‌ها

ای بادهای خوش نفس عشاق را فریادرس

                             ای پاکتر از جان و جا آخر کجا بودی کجا

ای فتنه روم و حبش حیران شدم کاین بوی خوش

                             پیراهن یوسف بود یا خود روان مصطفی

ای جویبار راستی از جوی یار ماستی

                             بر سینه‌ها سیناستی بر جان‌هایی جان فزا

ای قیل و ای قال تو خوش و ای جمله اشکال تو خوش

                             ماه تو خوش سال تو خوش ای سال و مه چاکر تو را

 

در هوایت بی قرارم روز و شب
در هوایت بی قرارم روز و شب
                           سر ز پایت بر ندارم روز و شب

روز و شب را همچو خود مجنون کنم

                           روز و شب را کی گذارم روز و شب؟!

جان و دل می خواستی از عاشقان

                           جان و دل را می سپارم روز و شب

تا نیابم آنچه در مغز منست

                           یک زمانی سر نخارم روز و شب

تا که عشقت مطربی آغاز کرد

                           گاه چنگم، گاه تارم روز و شب

ای مهار عاشقان در دست تو

                           در میان این قطارم روز و شب

زآن شبی که وعده دادی روز وصل

                           روز و شب را می شمارم روز و شب

بس که کشت مهر جانم تشنه است

                           ز ابر دیده اشکبارم روز و شب

 

حضرت مولانا

 

شد ز غمت خانه سودا دلم
شد ز غمت خانه سودا دلم

                             در طلبت رفت به هر جا دلم

در طلب زهره رخ ماه رو

                             می نگرد جانب بالا دلم

فرش غمش گشتم و آخر ز بخت

                             رفت بر این سقف مصفا دلم

آه که امروز دلم را چه شد

                             دوش چه گفته است کسی با دلم

از طلب گوهر گویای عشق

                             موج زند موج چو دریا دلم

روز شد و چادر شب می درد

                             در پی آن عیش و تماشا دلم

از دل تو در دل من نکته‌هاست

                             وه چه ره است از دل تو تا دلم

گر نکنی بر دل من رحمتی

                             وای دلم وای دلم وا دلم

ای تبریز از هوس شمس دین

                             چند رود سوی ثریا دلم

حضرت مولانا

 

همیشه من چنین مجنون نبودم
همیشه من چنین مجنون نبودم

                             ز عقل و عافیت بیرون نبودم

چو تو عاقل بدم من نیز روزی

                             چنین دیوانه و مفتون نبودم

مثال دلبران صیاد بودم

                             مثال دل میان خون نبودم

در این بودم که این چون است و آن چون

                             چنین حیران آن بی‌چون نبودم

تو باری عاقلی بنشین بیندیش

                             کز اول بوده‌ام اکنون نبودم

همی‌جستم فزونی بر همه کس

                             چو صید عشق روزافزون نبودم

چو دود از حرص بالا می دویدم

                             به معنی جز سوی هامون نبودم

چو گنج از خاک بیرون اوفتادم

                             که گنجی بودم و قارون نبودم

حضرت مولانا
 

ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما

                                       ای درشکسته جام ما ای بردریده دام ما

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما

                                       جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

ای دلبر و مقصود ما ای قبله و معبود ما

                                       آتش زدی در عود ما نظاره کن در دود ما

ای یار ما عیار ما دام دل خمار ما

                                       پا وامکش از کار ما بستان گرو دستار ما

در گل بمانده پای دل جان می‌دهم چه جای دل

                                       وز آتش سودای دل ای وای دل ای وای ما

 

شعر مولانا انسانم آرزوست
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن برون آ دمی ز ابر
کان چهره مشعشع تابانم آرزوست
بشنیدم از هوای تو آواز طبل باز
باز آمدم که ساعد سلطانم آرزوست
گفتی ز ناز بیش مرنجان مرا برو
آن گفتنت که بیش مرنجانم آرزوست
وان دفع گفتنت که برو شه به خانه نیست
وان ناز و باز و تندی دربانم آرزوست

 

 شعر مولانا درباره تنهایی

 

 

 

شعر مولانا درباره عشق
بی عشق نشاط و طرب افزون نشود
بی عشق وجود خوب و موزون نشود
صد قطره ز ابر اگر به دریا بارد
بی‌جنبش عشق در مکنون نشود

 

شعر عاشقانه مولوی
خبر کن ای ستاره یار ما را
که دریابد دل افگار ما را
خبرکن آن طبیب عاشقان را
که تا شربت دهد بیمار ما را

 

دوبیتی های مولانا درباره عید
یا کامروز ما را روز عید است
چنین عیدی به صد دوران کی دید ست؟
بزن دست و بخوان کامروز شادیست
که روز خوش هم از اوّل پدید ست

 

 

 

من اگر دست زنانم نه من از دست زنانم

نـــه از اینم نــه از آنم مــن از آن شهر کـلانم

نـــه پـــی زمــــر و قمــارم نه پی خمر و عقارم

نـــه خمیـــرم نــــه خمـــارم نــه چنینم نه چنانم

مـــن اگـــر مست و خرابم نه چو تو مست شرابم

نه ز خاکم نه ز آبم نه از این اهــــل زمــــانم

خـــرد پـــوره آدم چـــه خبـــر دارد از ایــن دم

کــــه مــن از جمــله عالــم به دو صد پرده نهانم

مشنـو این سخن از من و نه زین خاطر روشن

که از این ظاهر و باطن نه پذیرم نه ستانم…

مولانا

 

شعر مولانا درباره تنهایی